محمود لطفی‌نيا، فعال و داور مسابقات قرآن در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا) شعبه خوزستان، پيرامون آيه «هُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنتُمْ، هر كجا باشيد او با شماست»(حديد/۴) گفت: آيات آغازين سوره حديد، آياتی در توصيف خداوند است؛ آنچه كه در سراسر قرآن بر آن تأكيد شده و اولين چيزی كه آيات به آن دلالت و راهنمايی می‌كنند، اين است كه اساس عالم بر مبنای توحيد است و برای رسيدن به توحيد بايد نسبت به خداوند تبارك و تعالی معرفت پيدا كنيم.
وی تصريح كرد: خداوند در آيه ۴ سوره حديد می‌فرمايد: «هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْضِ وَمَا یَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا یَنزِلُ مِنَ السَّمَاء وَمَا یَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنتُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِير». احاطه خداوند بر عالم از مفاهيمی است كه انسان بايد نسبت به آن باور کامل پیدا کند. چنانكه گفتيم اساس عالم بر مبنای توحيد است؛ پس انسان بايد نسبت به خداوند شناخت پيدا كند و با سيستمی كه خداوند برای جريان امور در هستی برقرار كرده است، آشنا شود.
لطفی‌نيا افزود: خداوند اين سيستم را به خوبی در قرآن كريم معرفی كرده است يعنی در بيشتر سوره‌ها و آيات به اين موضوع اشاره شده كه خداوند به هر چه در آسمان‌ها و زمين است احاطه دارد، اوست كه زنده می‌كند و می‌ميراند و اول و آخر و ظاهر و باطن است.
به گفته اين فعال قرآنی شناخت خداوند و باورمندی به توحيد باعث می‌شود انسان به نظم حاكم بر اين سيستم و مديريت حاكم به آن برسد و اين نظام را در زندگی خود نيز پياده كند؛ يعنی فردی به توحيد انسانی باور خواهد داشت كه اساس حركت او در زندگی و اداره و مديريت زندگی خود را بر اساس توحيد می‌گذارد؛ بنابراين در زندگی او نيز نظم و عدالت حاكم خواهد بود.
وی ادامه داد: بر اساس اين آيه خداوند در عالم حضور دارد و هيچ جايی تهی از خداوند نيست، باور اين نكته كه در هر زمان و مكانی خداوند حاضر و ناظر بر اعمال انسان است او را به اين نظم و شعور در زندگی می‌رساند كه به سمت گناه نرود. انسانی كه در زندگی از باور به خداوند تهی باشد؛ يعنی به توحيد و آنچه از جانب وحدانيت خداوند برای پايان زندگی مشخص شده است(نبوت و معاد) معرفت نداشته باشد به عصيان و نافرمانی از خداوند مبتلا می‌شود.
لطفی‌نيا بيان كرد: عصيان و نافرمانی خدا به معنای ظلم و گناه و تجاوز به حقوق ديگر انسان‌ها و قوت گرفتن جنود و لشكريان شيطان است؛ چرا كه شيطان مصداق و محرك دوری از خداست و وقتی شيطان و لشكريان او قوت بگيرند، علائم و نشانه‌های ايمان تيره و ناشناخته می‌شود؛ لذا راه‌های ايمان متروك و كم‌كم محو و نابود می‌شوند.
وی ادامه داد: بنابراين درسی كه می‌توانيم از آيه «هُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنتُمْ» بگيريم رجوع به اين سخن امام راحل(ره) است كه فرمودند: عالم محضر خداست در محضر خدا معصيت نكنيد، بويژه برای كسانی كه می‌خواهند از آرامش و اطمينان قلبی در زندگی خود بهره‌مند باشند، یقین به اين آيه بسيار مفيد خواهد بود؛ آنچه برای انسان و زندگی او مخاطره‌آميز است، رفتن به سراغ گناه و شيطان است.
اين فعال قرآنی اظهار كرد: هر گامی كه در راه گناه و شيطان برمی‌داريم،‌ باعث می‌شود به همان اندازه از خدا دور شويم و هر آنچه از خدا و توحيد و دستورات دينی دور شويم، زندگی ما سراسر ناآرامی خواهد بود و اين عاقبت انسان را به مخاطره می‌اندازد.